Kinetik sarkaçlar.. asıldıkları yerde sessizce duruyorlar. Kimi birbirine eş, kimi farklı tınıda.. ama hepsi asılmış.. hareketsizliğe memnuniyetle bağlanmışlar.. öylesine bezgin, öylesine korkaklar.. Kimi cam, kimi soğuk demir.. Asılmış kaderleri, bencil iletkenlikleri ile duruyorlar yanyana.. Değiştirmeden aktarıyorlar darbeleri.. hepsinde sıra savma derdi.. öylesine aptalca.. Sonu gelmeyeceğini bilseler bile birbirlerini itiyorlar.. Cam küreler biraz daha çatlıyor, tahtalarda birkaç ezik daha.. Yine de vazgeçmiyorlar, en iyisi bu diye sayıklıyorlar.. hiç değilse yerimiz belli.. hiç değilse savrulursam çarpacak birileri var..
Kenetleniyor parmakların kılıcın kabzasına.. Acı ile bükülmüş dudakları, içine işlemiş çatlaklar.. Bir demet beyaz frezya.. Muga!.. İplerini zayıflatsan bile kar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder